6 jaar geleden verruilde ik het koude en platte Nederland voor een nieuw thuisland: Frankrijk. Al vanaf de kampeervakanties met mijn ouders heb ik Frankrijk in mijn hart gesloten. Een studie Frans aan de Universiteit van Groningen was op mijn 18e dan ook de volgende logische stap. (Dat dit toch niet de juiste studiekeuze was, is een heel ander verhaal)
Vervolgens werkte ik 2 zomers lang tijdens mijn studie op franse campings, het land bleef maar trekken. Tijdens één van deze zomers ontmoette ik de Fransman. Dit maakte alles anders en ineens heel concreet.
Na mijn studie verhuisde ik direct naar Parijs, om samen te gaan wonen met de Fransman. Een grote stap, waar ik destijds het volgende over schreef:
“Emigreren, immigrant, ik vind het maar vervelende woorden. De associatie met gastarbeiders en vluchtelingen is in mijn hoofd al snel gemaakt. Toch ben ik binnenkort zelf een immigrant en ga ik dus emigreren. Want het is (eindelijk) zo ver, over ruim twee weken verhuis ik naar Frankrijk, Parijs. Dat klinkt allemaal heel heftig en als een enorme stap, maar zo voelt het nog niet.
Toch begin ik wel steeds iets bewuster te worden van de grootte van deze stap. Ik moet de komende weken veel regelen, abonnementen opzeggen, lopende contracten beëindigen, mijn Bul aanvragen, mijn diploma laten legaliseren, een verhuisauto huren, een (zorg)verzekering afsluiten in Frankrijk, mijn vertrouwde kamer in Groningen opzeggen en natuurlijk een aangifte van emigratie doen bij de gemeente. Soms heb ik het idee dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Het gevoel van ‘ik vergeet iets’ komt elke dag wel opborrelen.
Door al deze stappen te zetten besef ik me ook heel goed dat ik veel in Nederland achter laat en dat de stap redelijk definitief is. Terug kun je natuurlijk altijd, maar met die intentie vertrek ik niet. Het vertrouwde leventje in Groningen laat ik achter en er zal veel veranderen in Parijs. Vrienden en familie zal ik, vooral in het begin, erg gaan missen.
Maar dit klinkt wel erg somber. Ik heb echt heel veel zin om mijn nieuwe leven in Parijs op te bouwen en te ontdekken! Natuurlijk zie ik er ook echt naar uit om weer samen te zijn, dit keer zonder afscheidsdatum. En het zoeken en vinden van een leuke baan hoort daar natuurlijk ook bij.“
6 jaar later en ik woon nog steeds in Frankrijk, met de zelfde Fransman. Parijs was 5 jaar lang mijn thuis en dat was wennen! Ik zal hier de komende tijd meer over schrijven op deze blog.
Op dit moment beleef ik weer een nieuwe start, ik ben namelijk een paar maanden geleden verhuisd naar Lyon en gestart als nederlandse freelance vertaler. De reden voor vele nieuwe blogposts!
Bospoort Translations 